Zdarza się niekiedy, że wszystkimi powyższymi metodami wierceń nie jesteśmy w stanie wykonać planowanego otworu badawczego. Sytuacja taka ma najczęściej miejsce kiedy musimy przeprowadzić wiercenia w litej skale. Jedynym sposobem osiągnięcia wymaganej przez Zleceniodawcę głębokości jest użycie wiertnicy mechanicznej przystosowanej do wierceń rdzeniowanych. Metoda ta pozwala na uzyskanie próbki w nienaruszonym stanie, co umożliwia kompleksowe określenie jaj parametrów fizyko-mechanicznych.
W przypadku kiedy mamy wykonać wiercenia których głębokość przekracza 13,0 metrów, wykorzystujemy w tym celu wiertnicę mechaniczną. Zainstalowane na podwoziu samochodu terenowego urządzenie z niezależnym napędem hydraulicznym jest w stanie osiągnąć głębokość otworu 30,0 metrów. Do wierceń najczęściej wykorzystujemy świdry ślimakowe - szneki, którymi w krokach co 1,5 metra osiągamy wymagany poziom rozpoznania gruntowego.
Najprostszy sprzęt którego używamy do wykonywania otworów badawczych jest ręczny zestaw wiertniczny firmy Eijkelakmp. Mimo swej prostoty, posiada on masę zalet: jest lekki i nie zajmuje dużo miejsca, więc przenoszenie go na większe odległości nie sprawia żadnych problemów. Zazwyczaj korzystamy z niego w celu wykonania płytkich odwiertów do głębokości 3,0 - 4,0 metrów w sprzyjających warunkach gruntowo-wodnych. Ograniczenia w jego stosowania to natrafienie na wody gruntowe (nie ma możliwości użytkować go poniżej zwierciadła wód podziemnych) oraz obecność w podłożu większych ziaren żwiru, kamieni lub okruchów skał. Gdy tylko natrafimy na w/w domieszki, niezwłocznie kontynuujemy dalszą pracę używając sprzętu udarowego.
Podstawowym sposobem, którym wykonujemy większość prac terenowych są wiercenia udarowe. Z wykorzystaniem młota udarowego - wyburzeniowego Wacker lub Cobra wbijamy stalowe próbniki rdzeniowane o długości 1,0 lub 2,0 metrów. Następnie za pomocą hydraulicznej wyciągarki, wydostajemy z gruntu, wcześniej wbity próbnik. W momencie kiedy próbnik jest już na powierzchni nie pozostaje nam nic innego jak rozpoznanie profilu gruntowego w danym zakresie głębokości. Z wykorzystaniem tej metody wierceń, możemy wykonywać otwory o maksymalnej głębokości 13-15 metrów. Niewątpliwe zalety tego sposobu rozpoznania podłoża to szybkość i w przypadku kiedy jesteśmy w stanie dojechać idealnie na punkt badawczy umiarkowany wysiłek fizyczny.
Bardzo szybkim sposobem określenia wskaźnika zagęszczenia gruntu jest wykonanie badania lekką płytą dynamiczną. Metoda ta pozwala na określenie nośności podbudowy zarówno gruntu rodzimego jak i ulepszonego gruntu nasypowego Wynikiem pomiaru jest dynamiczny moduł odkształcenia Evd, na podstawie którego z wykorzystaniem metod korelacyjnych można obliczyć wskaźnik zagęszczenia Is.
Badanie lekką płytą dynamiczną można wykonywać dla warstw o miąższości równej średnicy płyty urządzenia (około 40 cm).
Jednym ze sposobów na sprecyzowanie stanu podłoża jest badanie płytą VSS. Metoda ta polega na określeniu modułu odkształcenia na podstawie analizy osiadań. Stalową płytę, która jest integralną częścią urządzenia, umieszcza sie na badanej nawierzchni i pod wpływem wywartego nacisku mierzy się osiadania.
W celu prawidłowego wykonania pomiaru potrzebny jest odpowiedni punkt zaparcia dla urządzenia, bądź to w postaci pojazdu budowy (ciężarówka, koparka, walec) bądź jeśli badanie jest wykonywane na terenie kolejowym - szyna.
Czytaj dalej